In de taxfree winkel op Dubrovnik airport valt mijn oog op een fles Smirnoff Appelvodka. Hij staat vrolijk tussen de flessen Smirnoff Sinaasappelvodka en Smirnoff Cranberryvodka. Deze imponerende collectie gepimpte vodka’s heb ik nooit eerder ergens gezien. Twee weken op een winkelcentrumloos eiland, kortom driehonderd- zesendertig uur in shoppingloze modus, brengen mij ertoe om direct, zonder nadenken, de kans en de fles te grijpen. Ik plaats de fles op de eerste lopende band in weken.
De transactie verloopt voorspoedig. Ik vraag nog even of de fles met die liter transparante vloeistof niet verpakt moet worden in terrorismebestendig plastic, zoals de van alle vliegveldmuren afspattende regels voorschrijven. Het haast spottende antwoord lijkt bedoeld om me te doen twijfelen aan mijn zinnigheid.
“No! You bought it tax free!”
Okee. Ik hoor je. En ik kom er inderdaad probleemloos mee het vliegtuig in.
Het eerste vliegtuig dan tenminste. Bij de overstap in Wenen blijkt het allemaal wat minder simpel dan Dubrovnik Tax Free deed voorkomen.

Bij het Weense detectiepoortje vertelt een vriendelijk achter zijn baard lachende polizeibeamte me dat dit echt niet kan. De fles zal moeten worden vernietigd meneer. Ik poog nog in oplossingen in plaats van catastrofes te denken en haast me naar de Weense Tax Free shop -zelfde bedrijf, zelfde kleuren, zelfde assortiment als in Dubrovnik- met de vraag om een stukje terrorismebestendig plastic. Een Aziatische vrouw luistert met stalen en hermetisch gesloten gezicht mijn verhaal aan en antwoordt ook na afloop ervan he-le-maal niets. Ik vraag haar maar of ze me uberhaupt verstaat, in zowel Engels als Duits, en twijfel even of ik misschien in een vacuum zit. Of dat mijn stem wel aan staat. Er moet een man bijkomen die wel sociale vaardigheden bezit. Hij legt me uit het sealen niet gebeuren gaat. Ik vraag hem of de winkel de fles dan niet van me terug kan kopen. Zelfde markt en zelfde prijs tenslotte, en ik heb de bon nog. Het antwoord is opnieuw nee. Het blijft zelfs nee wanneer ik hem de fles kado wil doen. Ook persoonlijke geschenken krijgen nee te horen.
Dan dringt tot me door dat ik met gestoorden te maken moet hebben. Ik ga terug naar de gate.
De jongen die de paspoorten controleert vraagt me, over de hoofden van de mensen voor me heen, of het gelukt is. Mijn ontkenning brengt een soort van dat dacht ik verdammt al gezicht bij hem teweeg. Ik doe hem hetzelfde voorstel als aan de ongelukkigen in de Tax Free shop.
“Mag ik je de fles dan kado doen? Dan heeft tenminste iemand er nog iets aan.”
Nu verschijnt er een twinkeling in zijn ogen. Hij denkt even na, nauwelijks lang genoeg om op te vallen.
“Do you have handluggage sir?”
Hij wil de fles niet vernietigen of hebben. Hij wil hem in mijn handbagage doen en deze vervolgens inchecken bij mijn andere tas, in het ruim. Hij wil dat mijn vodka en ik samen aankomen in Amsterdam.
Hij verdwijnt in de slurf die naar het vliegtuig leidt. Als hij terugkeert ligt er een tevreden grijns op zijn gezicht. Zich op geen enkele wijze storend aan de horde passagiers die zich tussen ons door moeten wurmen om het vliegtuig in te komen zegt hij:
“There is a very friendly crew on board sir. Very friendly. I did not have to put your belongings in the cargohold. Your vodka and your bag are inside the cockpit sir. It will stay there during the flight. When you arrive in Amsterdam you can ask for it and get it back from the pilots.”
Van onredelijk naar volkomen redelijk in tien minuten. Special treatment voor je Smirnoff. Dat is iets om blij van te worden.
Ik dank hem hartelijk.

Wanneer het vliegtuig een klein uur later middenin de vlucht stevig begint te hobbelen en te stuiteren, de riemen vast lampjes aan en uit blijven gaan en er op de vluchtinformatieschermen een routekaart verschijnt waarop de Kilimanjaro en heel Afrika te zien zijn vraag ik me wel even af of ze voorin niet alvast begonnen zijn aan de fles. De stewardessen zoeken dekking achterin, hun cateringkarretjes meesleurend in een nevel van rode wijn. Ik meen voorin geschater te horen. Maar alles komt goed. We landen veilig. Bij het verlaten van het vliegtuig staat mijn tas met vodka al klaar, aan weerszijden geflankeerd door twee blakende stewardessen.
“Thank you for flying Austrian Airlines. Have a nice day.”