Vlakte [ MH-17 ]

Vorige week ging je bijna weg. Koffers gepakt, vlinders in je buik. Al je spullen, kilo’s leven, je tickets en je slippers, je reisgids, muziek, de zonnebrand en anti-muggenspul, je open schoenen en die dichte. Want ’s avonds wordt het daar best fris.

Op tien kilometer hoogte bevroor je adem toen de hemel openbrak. Een klap. De lucht ontbrak je, druk viel weg. Niet eens meer tijd om nog te schreeuwen. Je zag een onbegrijpelijke diepte waar je slippers in verdwenen en dat was het dan. Een domme vinger in een domme wereld schoot de Lonely Planet van je schoot. Kilometers breed regende het brandend staal en vermoorde onschuld. Je reisgids raakte na anderhalve minuut de grond en werd daar een geblakerd monument voor onrecht en voor dingen die niet doorgaan omdat mensen stomme dingen doen. Omdat er oorlog is. Omdat er laffe wapens zijn die onschuld op hele grote hoogte met precisie kunnen raken. Omdat er mensen zijn voor wie een ander niets betekent. Omdat hufters op een lapje grond een vrachtvliegtuig niet kunnen onderscheiden van een lijnvliegtuig. Omdat luchtvaartmaatschappijen denken dat ze over oorlog kunnen heenvliegen. Omdat jouw vluchtnummer uit de bingomolen van de dood rolde.

Nu ben je alweer terug. Je koffers werden lachend ingepakt maar gingen open onder machteloze tranen. Men blies je op. Schoot je uit de lucht. Telde je. Sleurde met je. Gebruikte je. Parkeerde je. Huilde om je. Beroofde je. Zette je af tegen economische belangen. Ging met je op de foto. Zei dat je al dood was toen je instapte. Vermoorde je op televisie nog een keer. Onderhandelde je eruit. Bezocht je. Onderzocht je. Huilt om je.

Huilt om je.

Huilt om je.

Mist je.

De foto van je reisgids brak in alle talen harten en ging de hele wereld over. Jij niet. Jij lag de afgelopen dagen ergens in een koelwagon. Of misschien lig je nog ergens in dat veld vol zonnebloemen. Wat voor jou misschien wel beter is. Je was tenslotte onderweg naar vrijheid. Avontuur. Er even uit. De zon in. Maar de volgende dag zweefden je tickets boven een wildvreemd landschap. En thuis willen we je terug. Ook al kennen de meesten van ons je niet: we missen je. Collectief. Vandaag is dat geïnstitutionaliseerd. Vandaag is een dag van nationale rouw. Om jou. Wist jij veel, een week geleden, terwijl je dacht aan zonnebrand en voldoende speeltjes voor de baby.

Je wilde even op vakantie, naar een conferentie, naar familie of de grond waarop je heimwee woont. Nu, dagen later slechts, ben je een slachtoffer, een martelaar, een landgenoot, een wereldburger en een vluchtnummer dat jou verbond met al die anderen, die mensen, die nu ook voorgoed voorbij zijn. Die paar letters en cijfers zijn altijd onschuldig totdat ze wereldwijd op televisieschermen branden. Vandaag keren de eersten terug. Niet uit Kuala Lumpur maar uit Oekraine, dat vlekje met die gele lijntjes dat jij als laatste op je beeldscherm zag.

Voor de voerders van de oorlog daar beneden is jouw leven niet veel waard. Ook al was je dan ‘civiel’, zij zijn dat niet want zij schieten heel de dag op dingen. Mensen kapotmaken is voor hen normaal en vergt meedogenloosheid waarbij spijtgevoel niet past. Misschien die ene man, die op die knoppen drukte en nu denkt verdomme, een passagiersvliegtuig, zover heeft het ons gebracht. Maar zijn superieuren zien de tranen in zijn ogen en vermannen hem en zeggen het is oorlog. Dingen gebeuren. Mensen vallen uit de lucht. Jouw leven is voor hen een incident, futiliteit, voorbijgegaan, verkeerd moment, het is onze schuld niet. Je bent voor hen niet meer dan een smeulende herinnering en de inhoud van je portemonnee. Maar voor ons wel. Voor ons verdomme wel. En wij zijn met miljoenen.

De zonnebloemen groeien verder terwijl de wereld stilstaat. Jouw wereld. Onze wereld. Velen zweven net als ik al dagen in gedachten boven dat zwarte veld vol doodse stank en ongelofelijke kutzooi. Vandaag rouwen we om jou, nationaal. Intussen verwijten mensen anderen alweer van alles, wat ze allemaal niet goed doen, dat ze niet boos genoeg zijn, dat ze dingen doen die zij niet zouden doen, dat ze niet hard genoeg zijn, dat de gaskraan wel of niet belangrijker is dan mensen en gerechtigheid…

Maar dat is allemaal bijzaak.

Jij bent dood en komt niet terug omdat mensen stomme dingen doen.

En al leven wij nog verder huilen wij om jou en zijn we allemaal kapot.

We gaan dit niet vergeten.

Wij gaan je godverdomme niet vergeten.

Beeld Nathan van der Veer

Vlakte-MH17-Facebook

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *